anarşistlerden herkese başlıklı açıklamamızı anlamak isteyip de anlayamayan arkadaşlara.

yaptığımız açıklamaya gösterilen ortak karşı tepki pkkye karşı devletin yanında durduğumuz suçlamasıdır. bazı anarşistlerin imzalayıp destekledikleri bu bildiri politik olarak devletin yanında duran bir bildiridir. anarşistlerin desteklemesi gereken barış çağrısı bu değildir (sercan). bu son derece haksızca itham üzerinde fazla durmayacağım. çünkü yazdıklarımız açık bir belge olarak ortada, lütfen bir kez daha okuyun ve hangi sözcüğün, hangi cümlenin böyle bir anlam taşıdığını söyleyin bize.

metnin genel anlamından ve gündemle ilişkisinden yola çıkarak kişi kendi bakış açısıyla kimi bağlamlara oturtabilir ki, buna niyet okuma denir. metnimizde hem devlete hem pkkye bir sesleniş söz konusu, kendi devlet ve örgüt (ben pkkyi proto-devlet olarak görüyorum) çıkarınız ve amaçlarınız için insan öldürmeyin denilmekte. bu seslenişte hiçbir yanlış yok. ama pkkye açıkça sempati duyan bazı arkadaşlar güceniyorlar; pkkye niçin laf söylüyorsunuz, o devletin saldırısı altında, o direniyor vs.. demeye çalışıyorlar. bu arkadaşlara kalsa hiçbir zaman muhalif bir örgütü icraatlarından ötürü eleştirmeyeceğiz. evet, pkk otuz yıldır saldırı altında, binlerce mensubunu devletin bu saldırılarında kaybetmiştir. ama aynı pkk hem kendi mensuplarına hem de içinde hayat bulduğu kürt ve öteki insanlara karşı da bağışlanamaz suçlar işlemiş ve işlemeye devam etmektedir. yeri gelmişken belirteyim; öcalanın önerdiği hakikatleri araştırma komisyonu pkknin 1978den itibaren uygulamaya başladığı iç infazları da kapsamına alıp soruşturmalı.

biliyorum, pkkye hala büyük sempatiyle bakan arkadaşlar kendi tanıdıklarının, yakınlarının veya bire bir arkadaşlarının trajik öykülerini ve tanıklıklarını hafızalarında canlı tutmaktalar. elbette bunlar unutulacak ya da unutulması gereken şeyler değil. ama aynı travma ve trajedi gerillanın teslim aldığı ve kimi uygulamalardan sonra infaz ettiği asker, sivil, korucu veya devletin çeşitli görevlilerinin yakınları için de söz konusu. sorun mağdurla empati kurmaksa her iki tarafta da mağdur çok. öte yandan, hiçbir anarşist, dağda ya da şehirdeki karşılıklı bir çatışma olayını temel alarak pkkyi kınamadı. çatışma veya saldırıya karşılık yapılan savunma anlarındaki kayıpları (kayıp denilen şey, kanıyla, canıyla, hayat öyküsüyle aramızdan koparılıp alınan insandır) biz muhalif kimliğimizden doğan bir ezberle daima devletin zulüm hanesine kaydediyoruz, bu tip olaylara bakarak hiçbirimiz pkkyi kınamadık.

pkk sempatizanı ya da ulusal soruna hala Marksist/milliyetçi perspektiflerle bakmaktan kurtulamamış kimi anarşist arkadaşlar uluslararası güçlü destekleri de arkasına alan tc.nin karşısındaki pkkyi doğal olarak kayırmaktalar, buna bir diyeceğim yok. ama unutmayalım ki pkk yalnızca bu güçlü/güçsüz konumlanmasından ibaret değil. pkknin direniş odağı konumunu gayet açık gören arkadaşlar aynı zamanda onun iktidar ve tahakküm konumuna da bakmalılar. dağda hapishane kurabilen kaç gerilla örgütü var şu dünyada? kdp (barzani) ve ynk (talabani) de yakın zamana kadar benzer bir konumdaydı, şimdi iktidardalar ve devlete dönüşmüş örgüt kurumlarıyla, parlamentolarıyla birkaç milyon insanı yönetimleri altına almış durumdalar. diyeceğim, ulusal sorun ve pkk başlı başına bir konudur ve özel olarak ele alınıp tartışılmalıdır. bunu gündeme alan toplantılar yapmalıyız. ama kürtler bombalanırken siz ne yaptınız türünden sataşmaların tartışma amacı taşımadığı ve kötü niyetli olduğu daha baştan belli. burada ki kötü niyet de açık ki bir suçluluğun ifadesi. pkk ve kürt ulusal mücadelesine gönülden duyulan bağlılığa rağmen hiçbir şey yapamamaktan kaynaklanıyor... bu, ne yaptınız sorusu bana da soruldu, soran kişiyi tanımıyorum, daha doğrusu yüzünü, gözünü, çehresini tanımıyorum, yoksa psikolojisini ve hezeyanını çok iyi tanıyor ve anlıyorum. bunun için psikolog falan olmama da gerek yok. politik gruplara nasıl girilir, nasıl çıkılır, kişilikler nasıl yerle bir edilir, yıllarca nasıl suçluluk duygusuyla yaşanır bunu yüzlerce kişinin hikâyesinden bilecek kadar yaşadım. bugün aramızdaki hoyratlığın nedeni, solu taklit etmeye çalışan birçok anarşistin kişisel hikâyesinde saklı duran bu olgudur... bunu şimdilik geçeyim. ama, ne yaptınız, ne yapıyorsunuz sorusunu soranları unutmayın ve mümkünse onların hangi gruplarda yer aldıklarını, niçin ayrıldıklarını azıcık merak edin. duydukları ezikliğin ve dolayısıyla saldırganlıklarının nedenini ayan beyan görebilirsiniz.

 biz herhangi bir barış ya da hümanizm çağrısında bulunmadık. sadece, savaşan her iki tarafa da aidiyet duymadığımızı, başka bir taraf olduğumuzu beyan ettik. bizden önce yapılan benim adıma öldürme çağrısını, -o da her iki tarafa yapılmış bir çağrı- devletle ilişkilendirmeye kalkışan mesnetsiz suçlamalara değinirken benzer çağrıların defalarca ihd tarafından da yapıldığını belirtmiştim. bunun dışında konunun ihd veya barış çağrısıyla bir ilgisi yok. anlayacağın bu anarşistlerin barış çağrısı değil, taraf olma çağrısıdır. pkknin dillendirdiği onurlu barış senin cümlelerinde de var, buradaki bütün maksat dönüp dolaşılıp aslında herkesin pkkyi bir şekilde desteklemesi talep edilmekte. çünkü o mağdur, çünkü o devlete karşı direniyor.. iyi de devletle çatışan o kadar çok örgüt var ki ben bu ezberi bozalım artık diyorum. rus imparatorluğuna karşı çeçenlere taraf oluyor muyuz örneğin?. ya da burada devlete karşı muhalif radikal islami örgütlere karşı tutumumuz ne? devletle çatışan tarafları istisnasız desteklemek gibi bir bakışımız olunca bu kalıba oturmayan her karşı çıkışı da devletin saflarına oturturuz o zaman. bize yapılan da budur.

politika konusu var bir de... ona da girersem kimse okumayacak bu kadar uzun bir maili. ama anarşistler politikayı olumsuzlarken yalnızca parti ve parlamento çıkışlı politikayı değil esas olarak temsil etme ve edilmeyi reddeder, perspektifi bu olgudan hareketle kurarlar. neyse bu uzun bir konu (gazi.)